تنگی کانال نخاع کمری

ستون فقرات لومبار (کمری) شامل پنج مهره در قسمت پایینی ستون فقرات بین دنده ها و لگن می باشد. تنگی کانال نخاعی کمری عبارت است از باریک شدن کانال نخاعی که باعث فشرده شدن اعصابی می شود که از طریق کمر به سمت پاها حرکت می کنند. در حالی که این بیماری ممکن است افراد جوان تر را به علت رشد تحت تاثیر قرار دهد، اما اغلب نوعی بیماری دژنراتیو یا انحطاطی است که افراد 60 سال و بالاتر را متاثر می کند. ممکن است با گذر سن از میزان نرمی دیسک های کمری کاسته شده و به کاهش ارتفاع دیسک و بیرون زدگی (فتق) دیسک سفت شده به درون کانال نخاعی منجر شود. در حال حاضر، تخمین زده می شود که حدود 400.000 آمریکایی، که بیشتر آن ها بالای 60 سال سن دارند، احتمالاً از علائم و نشانه های تنگی کانال نخاعی کمری رنج می برند. بیش از 1.2 میلیون آمریکایی وجود دارند که از کمر درد و پا درد مرتبط با هر نوع تنگی کانال نخاعی رنج می برند.

بسته به شدت بیماری، تنگی کانال نخاعی کمر ممکن است علائمی را از خود بروز دهد یا هیچ علائمی نداشته باشد. باریک شدن کانال نخاعی به خودی خود این علائم را ایجاد نمی کند. بلکه التهاب اعصاب به علت افزایش فشار است که باعث بروز علائم قابل توجه می شود. علائم این بیماری در صورتی که وجود داشته باشند عبارتند از:
◾ درد، ضعف و یا بی حسی در ناحیه ساق پا، نرمه ی ساق پا یا باسن
◾ انتشار درد به یک یا هر دو ران و ساق پا، مانند سیاتیک
◾ از دست دادن عملکرد حرکتی ساق پا در موارد نادر
◾ از دست دادن عملکرد طبیعی روده یا مثانه در موارد نادر

هنگام خم شدن به جلو، نشستن و یا دراز کشیدن، درد ممکن است کاهش یابد. هنگام پیاده روی در مسافت های کوتاه درد ممکن است شدیدتر شود.

اسپوندیلولیستزی دژنراتیو و اسکولیوز دژنراتیو (انحنای ستون فقرات) دو بیماری مرتبط با تنگی کانال نخاعی کمری می باشند. اسپوندیلولیستزی دژنراتیو (لغزش یک مهره بر مهره­ ی دیگر) با استئو آرتریت مفاصل فاست ایجاد می شود. در این بیماری، در اغلب موارد، مهره L4 بر روی مهره L5 می لغزد. این بیماری معمولا از طریق درمان احتیاطی و روش های جراحی تنگی کانال نخاعی کمری درمان می شود.

اسکولیوز دژنراتیو اغلب در ناحیه کمر رخ می دهد و معمولا بیشتر افراد 65 سال به بالا را تحت تاثیر قرار می دهد. درد پشتی که به اسکولیوز دژنراتیو مربوط است معمولا به تدریج شروع می شود و با میزان فعالیت در ارتباط است. انحنای ستون فقرات در این نوع از اسکولیوز اغلب نسبتا کمتر است، بنابراین در صورتی که روش های درمان احتیاطی موفق به کاهش درد مرتبط با این بیماری نشوند، عمل جراحی لازم می شود.

تشخیص

تشخیص توسط یک جراح مغز و اعصاب، بر اساس سابقه، علائم، معاینه فیزیکی و نتایج آزمایشات، از جمله موارد زیر، انجام می شود:

◾ اشعه ایکس : استفاده از اشعه برای تولید فیلم یا عکس از یک قسمت از بدن می تواند ساختار مهره ها و طرح کلی مفاصل را نشان دهد.
◾ اسکن توموگرافی کامپیوتری ( CT یا CAT اسکن: سی تی اسکن): نوعی تصویربرداری تشخیصی است و زمانی ایجاد می شود که کامپیوتر اشعه X را می خواند. این روش شکل و اندازه کانال نخاعی، محتویات و ساختارهای اطراف آن را نشان می دهد.

◾ تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): نوعی معاینه تشخیصی است که با استفاده از میدان های مغناطیسی قوی و تکنولوژی کامپیوتری تصاویری 3 بعدی از ساختار بدن ارائه می دهد. MRI تصاویری از طناب نخاعی، ریشه های عصبی و مناطق اطراف آن به دست می دهد. علاوه بر این بزرگ شدگی، انحطاط و تومورها را نیز نشان می دهد.

◾ نخاع‌ نگاری یا میلوگرام (Myleogram): این روش عبارت است از عکسبرداری با اشعه ایکس از کانال نخاعی پس از تزریق یک ماده حاجب به داخل فضاهای مایع مغزی نخاعی مجاور. از طریق این روش می توان وجود فشار بر روی طناب یا اعصاب نخاعی را که در نتیجه فتق دیسک، اسپور یا زائده استخوانی، تومور، و غیره رخ داده اند را مشاهده نمود.

درمان غیر جراحی
◾ داروهای ضد التهاب برای کاهش ورم و درد و مسکن برای رفع درد. درد در اکثر موارد می تواند با داروهای بدون نسخه درمان شود، اما اگر درد شدید یا مزمن باشد، پزشک ممکن است داروهای تجویزی توصیه کند.
◾ تزریق اپیدورالِ کورتیزون ممکن است برای کمک به کاهش ورم تجویز شود. این درمان مکرراً توصیه نمی شود و معمولا تنها باعث تسکین موقت درد می شود.
◾ درمان فیزیوتراپی و یا تمرینات توصیه شده ممکن است به ثبات ستون فقرات کمک کند، استقامت و انعطاف پذیری را افزایش دهد. این درمان ممکن است به شما کمک کند تا شیوه زندگی و فعالیت های عادی خود را از سر بگیرید.

در صورتی که گزینه های درمان احتیاطی مانند فیزیوتراپی و دارو، درد را کاهش یا پایان ندهد، احتمالاً پزشک عمل جراحی را توصیه خواهد کرد. پزشک در مورد انواع جراحی ستون فقرات موجود با بیمار صحبت کرده و بسته به مورد خاص بیماری فرد، در تعیین روش درمان مناسب به او کمک خواهد کرد. در صورتی که پزشک، جراحی را برای درمان توصیه کند، مانند هر عمل جراحی دیگر، سن بیمار، سلامت عمومی و موارد دیگر مورد توجه قرار می گیرند.

شما در صورتی ممکن است واجد شرایط عمل جراحی ستون فقرات باشید که:
◾ درد کمر و ساق پا فعالیت های عادی شما را محدود کرده و یا در کیفیت زندگی شما اختلال ایجاد کند
◾ نقص های پیشرونده عصبی، مانند ضعف پا و یا بی حسی در شما ایجاد شود
◾ عملکرد طبیعی روده و مثانه را از دست بدهید
◾ در ایستادن و یا راه رفتن دچار مشکل شوید
◾ درمان داروئی و فیزیوتراپی بی اثر باشد
◾ وضعیت سلامت مناسبی داشته باشید

چندین روش مختلف جراحی وجود دارد که می توانند مورد استفاده قرار گیرند. انتخاب نوع روش جراحی بستگی به شدت بیماری شما دارد. بی ثباتی ستون فقرات در درصد کمی از بیماران، ممکن است مستلزم عمل جراحی فیوژن باشد – این تصمیم عموماً قبل از عمل جراحی تعیین می شود. جراحی فیوژن ستون فقرات باعث ایجاد اتصال سفت و محکم بین دو یا چند مهره می شود. این روش به استحکام ستون فقرات و کاهش درد مزمن کمر کمک می کند.

درمان جراحی
رایج ترین جراحی در ستون فقرات کمری، لامینکتومی دکمپرسیو می باشد. در این جراحی، لامینای مهره ها به منظور ایجاد فضای بیشتر برای اعصاب خارج می شود. جراح مغز و اعصاب ممکن است لامینکتومی را با فیوژن مهره ها یا بدون فیوژن یا از بین بردن بخشی از یک دیسک انجام دهد. در صورتی که اسپوندیلولیستزی یا اسکولیوز در نتیجه ی تنگی کانال نخاعی رخ دهد، فیوژن ستون فقرات با استفاده از ابزار یا بدون ابزار ممکن است توصیه شود. دستگاه های مختلف (مانند پیچ یا میله) به منظور تسهیل فیوژن و حمایت از نواحی بی ثبات ستون فقرات استفاده می شود.

انواع دیگر جراحی، از جمله روش های مختلف فیوژن ستون فقرات برای درمان تنگی کانال نخاعی کمر و بیماری های مرتبط، عبارتند از:
◾ فیوژن قدامی بین مهره ای کمر (ALIF) : خارج کردن دیسک دژنراتیو یا فرسوده با انجام جراحی از قسمت پایین شکم. پس از خروج دیسک، ماده پیوند استخوان و یا دستگاه فلزی پر شده با استخوان در فضای دیسک قرار می گیرد.
◾ فورامینوتومی: گشاد کردن سوراخ استخوانی (فورامن) که ریشه عصبی از آن به سمت کانال نخاعی خارج می شود. هدف از این جراحی افزایش فضا در ناحیه کانال عصبی است. این عمل می تواند به تنهایی و یا به همراه جراحی لامینوتومی انجام شود.
◾ لامینوتومی: ایجاد برش نازکی بر لامینا بمنظور کاهش فشار بر اعصاب نخاعی.
◾ فیوژن لاپاروسکوپی ستون فقرات: یک روش جراحی با حداقل تهاجم است که شامل ایجاد برش کوچک در شکم است که از طریق آن یک قطعه استخوان در فضای دیسک قرار می گیرد.
◾ فاستکتومی مدیال (میانی): روشی برای برداشتن بخشی از فاست (یک ساختار استخوانی در کانال نخاعی) برای افزایش فضا.
◾ فیوژن خلفی بین مهره ای کمر (PLIF): خارج کردن استخوان خلفی از کانال نخاعی، انقباض اعصاب و خارج کردن مواد دیسک از درون فضای دیسک، و وارد کردن پیوند استخوان و گاهی اوقات ابزار فلزی به منظور ترکیب استخوان ها. به این روش “فیوژن بین مهره ای” گویند چرا که این جراحی بین جسم مهره ها و در سراسر فضای دیسک فرسوده انجام می شود. این روش به طور معمول در هر دو طرف ستون فقرات انجام می شود.
◾ فیوژن یا همجوشی خلفی: قرار دادن استخوان در پشت و کنار ستون فقرات به منظور انجام فیوژن.
◾ فیوژن ترانس فورمینال بین مهره ای کمر (TLIF): خارج کردن استخوان خلفی کانال نخاعی، انقباض اعصاب و برداشتن مواد دیسک از درون فضای دیسک، و وارد کردن پیوند استخوان و گاهی اوقات ابزار فلزی به منظور ترکیب استخوان ها. این روش مانند PLIF است، اما اغلب تنها از یک طرف انجام می شود.

مزایای عمل جراحی در برابر خطرات آن همیشه باید به دقت مورد بررسی قرار گیرد. اگر چه درصد زیادی از بیماران مبتلا به درد کمر خبر از تسکین قابل توجه درد پس از عمل جراحی می دهند، اما هیچ تضمینی وجود ندارد که این عمل به همه ی افراد کمک کند.